Nooit meer India
Een negatieve ervaring is ook een belangrijke ervaring heb ik ooit eens ergens vernomen, en daarbij zullen we het dan ook maar houden als het om mijn reiservaring van deze zomer in Radjahstan gaat. Natuurlijk doe ik deze mededeling op het gevaar af het al te gemakkelijke cliché op te roepen dat het een slechte vakantie is geweest. Niet dus. Een vakantie waar je als resultaat concludeert dat ik er niet meer terug hoef te komen kan juist als heel verrijkend zijn, ik heb namelijk een resultaat. China bijvoorbeeld, is iets helemaal anders. Ik heb het gevoel dat ik daar nog vaak moet terugkeren om überhaupt tot een resulterende bevinding te komen.
In tegenstelling tot onze vorige reizen waarvan ik uitgebreid verslag deed in een weblog en fotoreportages online zette, gaf ik deze activiteiten gedurende deze reis al gauw op. Zelfs in de beste hotels waren de mogelijkheden voor effectief internetgebruik in India slechts zeer beperkt, slechter dan bijvoorbeeld acht jaar geleden in Vietnam. Dit maakte voor mij de reis al in een vroeg stadium een stuk minder volledig; ik houd er namelijk van rechtstreeks verslag te doen, dat vind ik één van de grote verworvenheden van deze tijd. Voor het digitale tijdperk bijvoorbeeld, maakte ik nauwelijks foto’s ( er zij heus waar geen foto’s te vinden waar ik zelf op sta in die periode), ik maak nu juist graag veel foto’s om ze meteen te kunnen delen, ook al kijkt er geen kip naar!
Zo komen we al snel bij een eerste conclusie, India loopt, ondanks zijn economische successen van dit moment, ontzettend achter, het is echt waar nog achterlijk, maar dat blijkt ook uit veel andere dingen.
Het lijkt wel of de armoede in dit land onuitroeibaar is en dat de Hindu-cultuur dit fenomeen cultiveert. De goeroes of hoe die religieuze leidsmannen ook heten mogen hebben een onaantastbare status waarmee ze het kastesysteem bevestigen. Hun aura van wijsheid of heiligheid zegt me niets en ik weiger er me voor open te stellen.
Het hele land is vies, vuil en smerig en het doet deze mensen niets. Mij maak je niet wijs dat het om onwetendheid en armoede gaat. Ik heb nauwelijks vuilnisbakken gezien en al helemaal geen vuilnisophaaldienst. Een land waarin ratten in tempels vereerd worden en waar je uit religieuze eerbied je schoenen moet uit doen om op je blote voeten door de rattenstront te lopen kan van mij weinig instemming verwachten.
Vrouwen zijn in de Indiase samenleving enkel zichtbaar op straat voor huishoudelijke taken en bij zwaar fysieke arbeid zoals wegenaanleg en landbouw. In de openbare sectoren zie je ze niet of nauwelijks. Wel zo bij politie, douane en leger, want daar heeft men ze nodig om vrouwen te fouilleren als dat nodig mocht zijn.
Leger en politie zijn alom tegenwoordig en in veel gevallen nog zwaar bewapend ook. Net als burgerlijke ambtenaren gedragen ze zich arrogant.
Reacties
Een reactie posten